Dag 54 - Terugreis naar ‘s-Gravendeel

Het is half zeven, de berichtjes veilige terug reis waren gisteren al binnengekomen en ook nu stonden er een paar. Altijd leuk, dat mensen met je meeleven. Ik kleed me aan, fatsoeneer mij en doe de laatste spullen in de tas. Bij de receptie reken ik af en stap en de taxi. Ik heb geen zin in gezellig doen, ik kies ervoor om toch nog even mijn ogen dicht te doen.

Op het vliegveld wordt het hele ritueel weer gevolgd alleen deze keer werd mijn backpack eruit gehaald. In mijn toilettas zou ik een aansteker moeten hebben. Dan kun je lang zoeken, maar die ga je bij mij echt niet vinden. Na 10 min geef de security man het op en gaat mijn tas weer door de scanner. Het is goed en ik kan gaan. Bij de volgende scanner wordt weer mijn tas er uit gehaald. Deze keer voor de powerbank. Die konden ze niet af pakken, de vorige keer was het namelijk wel goed. Maar ook dat is geen garantie in China. Ik ontbijt nog even bij Starbucks alvorens ik in stap, en ontmoet daar een gezellig gezin uit Breda. De vrouw had tot haar 17e in Tholen gewoond en kende café het Anker. Het café waar ik met mijn vrienden vaak ging stappen, omdat hun ouders daar op de camping zaten. Het gezin met twee tieners hadden door China getrokken met als start Shanghai. Vlak bij de gate liep ik tegen twee karaoke kamertjes aan.

Daar kon je tegen betaling nog even je longen uit je lijf zingen, voordat je het vliegtuig in duikt. De dochter wilde heel graag, maar het betalen lukte niet. Het had me toch wel erg leuk geleken.

Ik had daarvoor nog wel een deel van reclame liedje  geplaybackt, maar dat was echt voor de grap. Ik had nog wat geld over en wilde dat opmaken, maar bij elk vliegveld waar ik ben geweest had je mega veel leuke shops behalve hier.

Het enige wat ze hier wel hadden was een draadloos oplaad station voor mijn iphone. We gingen op tijd aan board en vertrokken mooi tijd. Rob Hoeven had geadviseerd om aan de linkerkant te zitten, want dan kon ik na een half uur de muur zien. Dat klopte, het was een mooi gezicht. De zon op het raampje maakte het onmogelijk om er een foto van te maken.

Verderop was het wel redelijk te doen om van de besneeuwde bergen van Rusland en de kust van Zweden een foto te maken.

Die dimbare ramen van de dreamliner maken het moeilijk om een foto te maken, maar de kunstlijn met al die eilandjes was gaaf om te zien.

Ik keek Aquaman en sliep wat. Voor de laatste uren kocht ik wifi en kon ik met vele appen en kon ik mijn laatste verhalen online zetten.

Na de vlucht met de trein naar Dordrecht en het laatste stukje in de auto. Net na half zes kwam ik aan op het station in Dordrecht. Nathalie kwam op het perron naar me toe gerend en Dénique stond achter een reclame bord met een confetti kanon. Dat vond ik wel erg leuk.

Dionne was helaas ziek en wachtte thuis op me. 

Nathalie en Dénique waren stiekem het perron op geslopen, want daar kan je normaal niet zo maar meer op. Bij de auto sprong Andre achter een busje vandaan met een taxi bordje. Dat was wel echt een verrassing. 

In het dorp stopte we natuurlijk even voor een Frikandel speciaal en vertelde Andre dat Madelon ook ziek thuis zat.

Maar dat was niet waar, zij had namelijk van mijn blog een slinger gemaakt en die hing door het hele huis. 

Hoe gaf is dat zeg, dan zie je in één keer wat een geweldige momenten er in deze reis zaten. Door de slinger kwamen de afgelopen twee maanden als een flits voorbij. Met een heleboel oh ja momentjes. Ik mocht vervolgens op mijn praatstoel plaats nemen.

Maar voor ik dat deed, trok ik eerst een goede fles wijn open. Dat had ik ook wel gemist. Het voelde meteen weer heerlijk om thuis te zijn, omringd door je gezin en vrienden ♥️