Dag 14 - De reis naar Tokyo

Ik ben er!!! In Tokyo en heb de stad al weer ruim 10 uur mogen ervaren. Wat een verschil met Kyoto en Osaka. Maar eerst de reis er naar toe. Onverwachts zo bijzonder.

Om 9:59 checkte ik uit, elk uur na 10:00 moest namelijk vergoed worden met 1000 yen (€8) per uur te laat uitchecken. Alles ging smooth. Met de bus  naar het station, daar nog even een foto maken want wat een mooi station is het. Ik denk dat ik dit het mooiste station van de wereld vind. Terwijl de hal van New York central ook erg gaaf is. Ik keek of ik nog een stoel kon reserveren, maar de rij was enorm. Dus ik gokte op een raam stoel aan de linkerkant in een unreserved seats coupe. In drie coupes van de meer dan 12 kun je namelijk gewoon zonder stoelreservering terecht. Ik had geluk, een japanner sliep en had zijn laptoptas op de raamstoel naast hem staan. Niemand durfde, maar dan heb je aan mij een verkeerde. Ik zette rustig mijn tas neer, maar hij werd wakker (de manier waarop hij wakker werd, zette mij aan het twijfelen of hij wel echt sliep trouwens). Maar ik zat. Hij ging gelijk in het tussenstuk roken en dus kon ik me even settelen. Ik vulde mijn medicijnendoos bij, want die was inmiddels alweer bijna leeg en ontbeet even. 

Bij de eerst volgende stop, gingen er veel mensen uit en schoof hij een bank op naar voren. Mooi, ik dacht bankje voor Jeroen. Ik deed mijn koptelefoon op en zette Ed Sheeran op. Ik keek naar buiten en zag hoe hard we gingen. De teksten van de liederen vertaalde de treinreis naar mijn leven. De trein reed super snel en je zag van alles in no-time voorbij komen. Vlakke stukken en dan weer bergen. Dan weer saaie troosteloze stukken dan geweldige dingen (de Fuji mountain). Ik zag hetvals het leven. Het leven gaat namelijk ook zo snel. Mooie momenten waar ik naar uit keek aan het begin van de trip, en ineens waren ze voorbij en moest ik het doen met de herinnering en de foto’s die me daarbij helpen. Net het leven. Ik open mijn telefoon voor een volgende foto te maken, en zie mijn moeder. Ze staat namelijk nog altijd op mijn mobiel als achtergrond. Ik vroeg me af, hoe ze deze trip had gevonden. Me moeder kennende had ze apetrots geweest, dat ik mijn hart volgde. Dat ik leef en geniet, vollop. Vollop tot het niet meer kan.  Elke kans grijpen, als is hij nog zo klein. Maar vooral trots op dat ik happy ben, en dat ben ik. Ed Sheeran zingt op dat moment “Cause baby you look happier, you do”. Hij zingt het in zijn tekst om een andere reden, maar ik vertaal het naar mijn situatie en het grijpt me naar mijn strot. Ik krijg kippenvel, even geen lucht en een vette glimlach op mijn gezicht. Ik zweef, zweef door Japan!!!  What the f... !!!  En ik mag nog even zweven. Ed Sheeran zing inmiddels “Now I know I have met an angel in person. And she looks perfect”. Hij heeft gelijk, van mijn lieve vrouw mocht ik dit ontdekken. Volgende vlucht over welk deel van de wereld dan ook is met haar. Dat zeg ik mezelf toe. We bellen elkaar minimaal één keer per dag, en deel alles wat ik mee maak. Maar had haar graag hier gehad, en zo ook de kids.  Ik gun ze deze vlucht ook. Castle in the wind komt voorbij. Ik denk aan mijn jeugd en aan hoe mijn kinderen opgroeien. Welke levenslessen ik heb gehad en welke ik mijn kinderen wil meegeven. Mijn collega Jolanda had me al gewaarschuwd voor zo’n moment, toch vreemd als je het dan ineens overkomt. 

We rijden Tokyo binnen, 2:15 nadat we in Kyoto vertrokken zijn. Met een brede smile lach ik Tokyo toe, recht mijn schouders en ga het volgende avontuur aan. Ik heb er mega zin in. Ik stap uit en zeg “Kon'nichiwa Tokyo, i am Jeroen”. Twee vogeltjes vliegen me voorbij en ik denk “Arigato mama”. 

Zo kan een simpele treinreis, toch ineens een geweldig en bijzonder moment voor je worden. Ook dat is reizen en dat wilde ik toch delen. Sorry voor mijn openheid.

Zo kort (voor je gevoel dan) als de treinreis duurde, zo lang duurde het voordat ik het station van Tokyo uit was. Wat een doolhof. Één voordeel ik heb het nu wel goed gezien, 20 min om precies te zijn. Buiten was het eerste wat ik zag, HOOOOOOOOGE gebouwen. Leek wel New York. 

De metro was easy en ook het inchecken. Spullen opbergen en de stad in. Om de hoek lag het Asakusa gebied, dit is nog het oude Tokyo. Ik ging naar de Senso-Ji tempel en daar moest ik komen via de Asakusa market.

Bij de tempel kon je 100 Yen doneren en een wens doen. Vervolgens moest je aan een koker schudden en krijg je een chopstick met een nummer uit. Ik had 19 en moest een briefje uit laatje 19 pakken. Gelukkig hielp een japanse vrouw mij. Ze zag mijn brief en begon het voor me te lezen.

Het lot had me dit briefje gegeven en de Japanse zei. Yyaaaaaa this good, is good yaaahhh 👍👍👍😁😁😁 you lucky, is good. Ik: 😂🤣😂🤣. Dus dat briefje neem ik natuurlijk mee.

Vanaf de markt en de tempel zag je de Skytree.

Ook had je er vele straattentjes met snacks.waar het trouwens ook super druk was. Die eigenaren verdienen denk ik ook een mooie boterham met beleg.

Ik merkte het al op het station en nu weer, wat een drukte. De mensen beuken er op los, nou dat gebeurde in Kyoto of Osaka echt niet. Maar ja, het is de stad met de meeste inwoners ter wereld. Die moeten ergens lopen, slapen, werken, etc ...

De cherry blossom begint al aardig door te komen en vele fotocamera’s staan dan ook gericht op elke net in bloei gekomen boom.

Ik kijk op de kaart en besluit richting Ueno park te lopen. Het is namelijk lekker weer en dan is een park super. Maar ja, lesje geleerd.

Die afstand is best nog wel een stukje. Ja dat krijg je als je niet naar de schaal kijkt. Ik kom nog net in de schemer aan. In het park ziten groepen jongelui in vierkante vakken samen lol te maken. Samen eten, spelletjes en eten. Het leken wel gereserveerde stukjes straat. Ze hebben in ieder geval veel lol.

Ikzelf duik Starbucks in voor een hot choco met vanille. Bel nog even met Nathalie en pats het is donker. Anderhalf uur later loop ik nog een klein rondje door het park, waar wat gasten straat toneel acts met fluor verlichting aan het oefenen zijn. Ziet er echt super gaaf uit. Loop langs een tempeltje naar een shopping street op zoek naar een restaurantje. Het wordt Nagaokaya Lamb chop.

Heerlijk lam met patat en een gepofte ui. Onbeperkt wijn 2 uur lang voor €8 en ik ben los. Terwijl ik lekker zit te eten, hoor ik Coldplay en denk aan familie Hazenberg. We hebben roerige tijden bij twee tantes en het relativeert me. Gelukkig is het eenvoudig contact met Nederland te houden. Ik neem de metro naar het hotel om lekker in de spa/douche te gaan, maar in de hal pak ik nog even een glasje water en app ik nog heel even met mijn neef Edwin (om te weten hoe het met mijn tante gaat) en met mijn dochter (ze wil dolgraag een poes). Bammmm het is alweer 1:15, wat gaat de tijd en daarmee je leven toch snel voorbij. Dionne heeft me weer eens flink laten lachen de boef 😘. Als ik op het punt sta naar boven te gaan, komt nicht Anka in de lucht. Het gaat niet goed met mijn tante en ik bel ze. De zonnestralen in haar gezicht verbloemen de zwarte wolken om haar heen. We praten over afscheid nemen en over leven & genieten. Mijn gedachten tijdens de treinreis laten zich bevestigen.

Om 3:00 stap in de lift naar de 7e en denk wat heb ik vandaag weer een bijzondere dag meegemaakt. Ik kijk in de spiegel van de lift, zie in mijn gezicht een mix van een traan & een lach en geef mezelf een box.