Dag 17 - Nikko

Om me heen hoor ik wekkers af gaan, lag het aan mij of moest het zo zijn. Deze morgen zou ik juist vroeg(er) op staan om naar Nikko te gaan. Nikko is een plaats/gebied ten noorden van Tokyo op een 2 uur rijden met de trein.

Eerst 50 min met de Shinkansen en dan nog ruim uurtje met de Niko expres trein. Nikko staat bekend om zijn Unesco tempels en zijn prachtige natuur.
Voor het eerst ging ik ontbijten in mijn hotel, ik was benieuwd wat we aangeboden kregen. Nu weet ik waarom het hotel Mustard heet, we kregen hotdogs met zuurkool aangeboden. Ik dacht WAT!!!

De broodjes waren echt zacht, dus ik deed het toch maar. Ging met de metro naar Ueno en stapte daar in de trein. Weer even in de supersnelle trein, leuk. In Utsunomiya moest ik en vele met mij overstappen op de Nikko line.

Rond 11:15 kwam ik aan, pikte wat info bij Turist information op, kocht een buskaart en ik was op weg naar het tempel complex.

Het tempel complex was fantastisch, het is voor je gevoel één groot openlucht museum. Prachtig versierde tempels die aaneengeschakeld staan op een rand van een heuvel in een bos. Het tempel complex is overigens Unesco erfgoed.

Aan het begin staat er een brug, genaamd Shinkyo. Maar de brug wordt ook Yamasugeno brug genoemd (slangen brug), omdat ... er was eens ... bla bla bla. Kortom de god Jinja bewaakte de brug met 2 slangen. Zodoende had je het eeuwige leven als je over de brug kwam. Nu is het betalen of anders eromheen. 

Als eerste ging ik naar de tempel Rinn-ji. Deze tempel staat bekend om de zaal met de drie buddhas; Amida, Kannon met de 1000 armen en Kannon met het paardenhoofd.

Door een lange laan met bomen die voor mijn gevoel de hemel aantikten liep ik naar Taiyuin tempel (ook wel Lemitsu mausoleum). Daar liep tegen de eerste set van tempels aan. Ik kwam ogen te kort, zoveel moois en al die details. Ook staan er twee grote drum torens en een klokkentoren. Overweldigend was het en dat het gezien wordt als sub-tempel van Rinn-ji. 

 

Volgens ging ik naar Futarasan shrine (heiligdom) en Toshiogu. Ik had duidelijk het mooiste voor het laatst bewaard.

 

Wat was Toshiogu mooi zeg. Ook hier wist ik niet waar ik moest kijken. Een pallet met kleuren, die versterkt werden door de zon.  Details die verhalen uitstraalden.

De grote bomen die de rust nog eens aan dikte. Al die Japanse stijlen, maakte dit voor mij een magische plek. Doordat ze kiezelstenen om de gebouwen hadden gelegd en daardoor heen looppaden, kon je soms het gevoel krijgen dat hetber allemaal voor jou was. Dat vond ik wel heel bijzonder. Ik heb daar zoveel foto’s gemaakt, dat ik denk dat ik een paar keer dezelfde foto heb gemaakt. Dit was de plek waar de mondkapjes goed van pas kwamen, want het had zo gekund dat ik de hele tijd met open mond heb rondgelopen.

Na al die mooie indrukken liep ik naar de bushalte. Ik had geluk, 3 minuten hoefde ik maar te wachten, en dat terwijl anderen er al 40 minuten stonden. In de bus zat ik naast een violiste uit Los Angels die er was vanwege haar werk. Oorspronkelijk kwam zij uit Varna (Roemenie), en kon Nederland goed. Ze had zelfs met het Nederlands philharmonisch orkest opgetreden. De busreis van 40 minuten over talloze haarspeldbochten naar Nikko national park was zo voorbij.

In het park gingen we naar de grootste waterval van Japan en wilde ik nog een kijkje nemen bij het meer. Onderweg werd ik nog door een beer gebeten, maar gelukkig had ik de juiste vaccinaties gehad.

De waterval had niet zoveel water maar was toch wel mooi. Delen waren nog bevroren, en dat was ook niet zo gek want het was er best koud (5-9 graden) en ‘s nacht vroor het nog elke dag.   We gingen ook nog naar de voet van de waterval.

Een lift liet ons 100m afzakken en dan waren we nog niet helemaal beneden. Maar we hadden wel een mooie kijk op de waterval.

De omgeving was nog bruin en donker, zo ook het dorp. Het leek wel een spookstadje, waar weinig tot niks te doen was in maart.

Ik had inmiddels honger gekregen en de Roemeense moest naar de Onzen, sus daar namen we afscheid. In de eettentjes was niets meer te krijgen, keuken gesloten. Alleen koekjes kon ik kopen, maar dat hoefde ik niet. Ik besloot naar het dorp te gaan en daar wat te eten. Ook in het dorp in het dal was alles dicht. Op het station moest ik 45 min wachten op de trein, dus keek ik of ik wat kon scoren uit de vending machines. De vending machines staan overal (door het hele land).

Als ze rood zijn, kun je er voor warme dranken terecht en bij een blauwe kleur voor koude dranken. Ik kon alleen maar ijs of drinken kiezen en geen eten. Ik dacht nog even volhouden, over twee uur ben je in Tokyo en kun je kiezen wat je wil.

De trein die ik had was wel een stuk sneller, ik vertrok om 18:14 in Nikko en stond om 19:45 op Ueno station. Ik kocht gelijk wat sandwiches en dook Starbucks in voor mij eerste frappucino Tiramisu. Zo dat was heerlijk, maar het ijs voelde ik wel in mijn hele lichaam. 

Er was weer wifi, dus keek ik of ik berichtjes had. Daar was dan het bericht wat ik al had verwacht. In de trein dacht ik nog aan haar, en nu las ik dat de tante waar ik vorige week in Seoul nog ruim twee uur mee had gefacetimed was overleden. Mijn moeder had gezelschap gekregen van haar zus. Ik heb veel mooie momenten met haar mee mogen maken, we hebben heel wat gefeest samen en genoten van het leven. Vorige week hadden we het daar ook over. Die avond moest ik een drankje gaan drinken.  Dat is wat ze had gewild. 

Waarbil dat ging doen was nog even de vraag, maar eerst ging ik op zoek voor een pizza.

Die vond ik in een italiaans wijnbarretje. Met een heerlijke prosecco genoot ik van mijn pizza. Ik at aan de bar en proostte met de eigenaar. Een vrouw aan de bar zei, drink je alleen ... mag ik niet mee doen. Op dat soort types zat ik helemaal niet te wachten, dus zei ik “De kaart ligt voor je”. Ik besloot in het hotel een drankje te nemen en pakte de metro naar mijn hotel. Maar ik pakte de verkeerde uitgang en stond ineens in een ondergrondse straat met klein kraamachtige winkeltjes. In de straat klonk muziek en ik zag dat het uit een open karaoke tent genaamd de Ninja bar kwam.

Ik ging een kijkje nemen en meteen riep iemand “Come in the water is warm”. Ik bestelde een cocktail en meteen kwamen er mensen op me af. Where are you from ??? Holland, zei ik. “Oh the Netherlands” en ik dacht waarom hebben wij eigenlijk twee namen. Ik raakte in gesprek met een meisje uit Melbourne en met een gozer uit Colombia.

Nadat je verteld hebt waar je vandaan komt is altijd de tweede vraag. Hoe lang ben je hier al en hoe lang blijf je nog. Toen ik over mijn trip vertelde, zei ze alleen maar wat een geweldige vrouw heb jij zeg. Ik zei, dat moet he haar vertellen en ze sprak een boodschap voor Nathalie in. Dat was erg grappig. In oostenrijk heb je de Jäger bom, nou hier hebben ze de Sake bom. Met een negenen deden we de Sake bom.

Een glaasje Sake op chopsticks op je glas bier. Stokjes weg en zuipen. We hebben die avond flink gelachen en natuurlijk mocht ik de tent weer sluiten. Het leven was weer goed gevierd, RIP Tante.