Dag 15 - Shibuya & Shinjuku

Lekker de hele ochtend niks gedaan, zelfs weer niet bij het ontbijt geweest. Pas om 12:00 vertrek ik en loop naar de waterkant, daar zie ik de Skytree en de Brouwerij van Asahi. Dat gebouw heeft zo’n raar goud ding op haar dak.

Asahi gaf zelfs een limited idention vsn hun bier uit. Mooi in de kleuren en met een foto van de Cherry bloosem erop. 

Neem een frisse haal en duik de metro in. Er lopen hier veel mensen met een mondkapje op. Ik zag zelfs twee toeristen met zo’n kapje. Daar moest ik toch echt om lachen. Het kapje is overigens niet alleen voor smog maar ook om geen bacteriën binnen te krijgen. 

Ik neem de metro helemaal naar de andere kant van downtown, naar Shibuya. Ik stap uit de metro en ik zie mensen alle kanten uit schieten. Maar waar is de uitgang. Ik neem de lift naar boven, Sta ik ineens op het dak met het gebouw Shibuya Hikarie voor mij neus. Leuk om te zien, maar ik wil de straat op. Neem de lift naar beneden, sta ik ineens midden in een mega suermarkt. Ik denk ‘mooi, even ontbijt scoren’. Ik loop langs de vis afdeling en loop en loop. Jemig hoeveel keus wil je hebben. Heb hier een filmpje van gemaakt. Ik maak mijn keus en vraag maar de uitgang. “3e verdieping”, ik denk tuurlijk dat ik daar niet opgekomen ben. 

Mij eerste 10 stappen buiten en ik sta voor het stoplicht van één van de drukste zebrapaden van de wereld. Shibuya crossing, is een soort van trade mark voor Tokyo zoals times square voor New York. Ik steek over en weer terug, want ik zie een plek waar je het van boven kan bekijken. Maar om daar te komen was ook weer een weetje. De lookout is op de 8e, maar de lift gaat maar tot de 7e. Dan moet je door de kroeg lopen en op het eind de trap omhoog. Boven hebben ze een rooftop terras en het lookout punt.

Best apart van boven, alsof je de mieren kris kras door elkaar ziet rennen en dan ineens .... STOP. Op de hoeken staat alles weer stil en schieten de grote jongens het kruispunt over. Iedereen op zichzelf, met zijn/haar eigen bestemming maar even samen over hetzelfde met witte strepen beschilderde stukje asvalt. Ik ga terug naar het plein, wil de trouwste japaner zien. Dit is namelijk de hond, de hond waar ook twee films op gebaseerd zijn. Het verhaal van Hachiko is tweemaal verfilmd, in Hachiko Monogatari (1987) en in Hachi: A Dog's Tale (2009).

In het kort zijn verhaal, de hond had een geweldige bsnd met zijn baasje en wachtte hem altijd op als hij naar zijn werk op. Op een dag overleed zijn baasje op het werk. Na de dood van zijn baasje wachtte hij negen jaar lang (tot hij zelf overleed) elke dag bij het treinstation Shibuya in Tokio op zijn terug. Na zijn dood werd voor het station een standbeeld voor hem opgericht. De vacht van Hachiko is bewaard gebleven in het museum van Tokio. 

Via Yoyogi park (love that name) met zijn vele Cherry blossom bomen liep ik naar Meiji Jingu Shrine. Hij was mooi, maar ben inmiddels verwend.

Er hingen wel een heleboel sake vaten.

Ik belde nog aan, want ik lustte wel een kopje Sake. Maar niemand bij de tempel deed open.

Twee haltes met de metro en hallo Shinjuku. Weer zo’n mega metro en trein station, maar in no-time ben ik buiten en loop ik naar Tokyo Metropolitan Government building. Daar kun je namelijk vanaf de 45e verdieping over de stad kijken. Maar niet op de 2e en 4e maandag van de maand. Ik geluk ... NOT!!!! Maar het gebouw zelf is ook wel mooi.

Ik loop terug om aan de andere kant van het station Kabukicho in te gaan.

Terwijl ik onder het station door loop, zie ik ineens in mijn ooghoek een piepklein steegje met eettentjes en die roept mijn naam.

Het blijkt Omoide alley (memory lane) te zijn. Wat een feest, een labyrint van bbq tentjes waar je net kan zitten, en waar ze heerlijk stokjes vlees of vis voor je klaar maken.

Ik zoek een tentje uit waar hooguit 8 personen kunnen zitten en ga naast twee mannen in pak zitten. De vrouw op leeftijd die aan het bbq-en is, vraagt me Biru, Biru, Biru!!! Ik denk lekker. Krijg vervolgens een bordje en mag zelf de spiesjes uit de vitrine pakken om ze vervolgens op het gekregen bordje weer aan haar te geven. Plots bestellen de mannen naast me een biertje en geven die aan mij. Ik bedank de heren en roep nadat de man in pak naast me mijn glas heeft ingeschonken “Kampai!!!”. Ze heffen net als mij het glas en roepen hetzelfde. De ‘proost’ doet de glazen klinken en kantelen. Ik leer ze op hun verzoek ‘Proost’ en weer gaan de glazen de lucht in.

Diegene die pal naast me zit spreekt gebrekkig engels en wordt door de middelste aangespoord om mij wat vragen te stellen. Waar kom ik vandaan, hoe heet ik, reis ik alleen, waarom ben ik juist in dit tentje gaan eten, etc etc. Op het feit dat ik alleen reis en dat de vrouw thuis is, wordt meteen in de groep gedeelt en ik krijg applaus. Ja ja dacht ik, thuis niets te vertellen waarschijnlijk. Maar ja, dat is bij mijn niet anders (toch Nathalie). Ik bestel nog een biertje (dat is hier trouwens 600cc) en die delen we. Dit soort tentjes is voor japanners ook ‘Extraordinary’ geeft hij aan. En dat kan ik geloven, maar daarom maakt dit het zo speciaal. Als het bier op is en de honger gestild, nemen we afscheid en verlaten we de eettent, we worden vriendelijk bedankt door de eigenares. Ook zij vond het wel gezellig denk ik, want ik deed nog wat gekke dingen en daar moesten niet alleen de mannen maar ook de drie generaties achter de bar flink om lachen. Terwijl ik nog nagenoot van wat me was overkomen, liep ik Kabukicho in.

Kabukicho herken je meteen, volle bak neon licht. Niet op één plein zoals in Londen of New York, nee gewoon de hele wijk.

Straat in straat uit. Kabukicho staat bekend als uitgaans wijk, entertainment wijk en red light district. Ik loop een game hal in, maar binnen was het een herrie van jewelste. In de hal kon ik het eind niet zien.

Het leek wel of ze de hele blok bezet hielden. In de rij met verticale flipperkasten zatten mensen met bakken vol kleine knikkers. Ik denk die zitten hier nog wel even. Wat een lol.

Snel naar buiten en verder kijken. Bij een mega bioscoop liep ik de hoek om en zag een mega grote reclame wand van Robot restaurant.

Dit was ik op internet in vele gekke to-do lijstjes tegen gekomen. Ik vroeg of ze nog een ticket hadden en nu had ik geluk. Er hadden een paar afzeggers/no-shows en ik kom naar binnen (8.000 yen). De zaal was al een uur open, zodat je er tegen betaling kon eten en drinken. Maar ik was 7 seconden voordat de show begon binnen gekomen. Ik legde mijn rugzak onder mijn stoel en het begon. Precies op tijd. Zoals in de game hal, leek het alsof de dj alle schuiven omhoog schoof.

Harde muziek, lichtshow op volle toeren en dansers vliegend van links naar rechts en omhoog en naar beneden. Hun benen en armen gingen alle kanten op. De show duurde uiteindelijk 90 min. Het eerste deel ging over robots die ons kwamen aanvallen. Voor wie het echt wil weten, wij wonnen. De wifi en bluetooth van de mobieltjes moesten trouwens uit, want alle machines werden met afstand besturing geregeld. Dat was best knap.

Het tweede deel werd er een feestje gebouwd, we kregen in de pauze verlichte stokken en op bekende muziek ( bv van onder andere ABBA) werd de lichtshow aangezet en kwamen de dansers in lichtpakken en later in kleurrijke kostuums de vloer op.

Het was een aparte show, die precies past in het beeld van Tokyo. Vond het leuk, maar niet voor de tweede keer.

De metro bracht me thuis en daar dook ik nog even de onzen in. Lekker fris en voldaan dronk ik nog wat in de gemeenschappelijke ruimte en ging slapen.