Dag 47 - Reis naar Moalboal

Vandaag ga ik naar Cebu vliegen. Gelukkig is de vlucht in de middag en hoef ik pas om 12:30 naar het vliegveld. Kan ik mooi de ochtend gebruiken om op mijn gemak wakker te worden, een kip sandwich te eten en mijn tassen in te pakken. Ja, ik vertrok met twee rugzakken maar heb er inmiddels 5. Gelukkig twee kleintjes dus berg ik op. Dan is het zo ver en met de minibus ga ik Coron verlaten. Wat is het mooi hier en wat heb ik hier genoten. Met name Coron island met de hutjes zal ik niet gauw vergeten. Maar ook Palawan met zijn Port Barton en El Nido waren schitterend. Ik kijk dan ook uit naar Cebu island. Ik ga daar naar Moalboal aan de westkant. Maar eerst nog even 1,5 uur vliegen en hopelijk geen vertraging want dat hadden vele van de groep de dag er voor wel.

Na een busritje van een half uur door een heuvelachtig landschap met hier en daar een hutje waar de mensen wonen, kom ik aan bij het vliegveld van Busuanga. 

De luchthaven is zo minuscule dat we buiten in de rij staan voor de eerste x-ray. De x-ray is namelijk het eerste wat er binnen staat. Vijf meter van de ingangsdeur wel te verstaan. Nog eens 7 meter verder is de check in balie en ook 7 daar vandaan de x-ray voor de vertrekhal. Alles mooi in een driehoekje. Ik kon met een panorama foto alles op één foto vastleggen, zo klein. 

Wat ook mooi was, waren de oude weegschalen die hier nog gebruikt worden voor de bagage te wegen.

De vertrekhal is niets anders dan een hal met een paar winkeltjes en 1 deur naar buiten om in te stappen. Bij de incheck balie zagen we nog anderen uit de groep. Zij gingen naar Manilla om terug naar Australië te vliegen.

Ik kocht nog wat drinken en zag dat ze er ook snickers verkochten. Die waren allemaal bijna gesmolten.

In het vliegtuig had ik een super plek, ik had geen stoel voor me dus kon ik mijn benen volledig strekken. Ook kreeg ik net als de andere van de voorste rij een broodje, terwijl de test dat niet kreeg.

Later zag ik dat ik zelfs een priority label aan mijn tas had. Waarschijnlijk had ik een upgrade geboekt. De vlucht was te gek, vanuit de lucht kon je goed de prachtige eilanden zien. Daarmee had ik een mooi alternatief voor de helikopter tour die niet door ging. 

Op het vliegveld van Mactan Cebu, nam ik van Danielle haar ruim 5000 pesos over en namen we afscheid. Zij ging door naar Hong Kong en ik ging naar buiten want daar zou Cristy Loquero mijn taxi chauffeuse staan. Zij stond er, met mijn naam op een bordje.

Ze haalde de auto op, ik stapte in en toen begon de trip die ik van te voren nooit had gedacht. Vrijwel meteen nadat we de luchthaven verlieten, stonden we vast. We konden toch nog vrij gemakkelijk de nieuwe brug over om Cebu in te rijden.

Maar daar bleek een brand te zijn (naast een benzinepomp), die zorgde ervoor dat de stad een verkeersinfarct kreeg. Brandweer auto’s reden tegen de stroom in, we werden nadat we een stuk in de file zaten ineens weer terug gestuurd. Kortom het schoot niet op, maar we waren wel aan het lol trappen in de auto. Op een gegeven moment stelde ik voor om wat te gaan eten en na de files te gaan rijden. We gingen naar een groot winkelcentrum genaamd Ayala.

Daar waren vele restaurants. We besloten naar een thais restaurant te gaan. We bestelden spring rolls, Banh mi en Pad thai. ‘Pad thai’ fonetisch betekent in het Filipijns dood vertelde Cristy. Ik zei dan zal het wel heel pittig zijn hier. Op het plein werd een zumba demonstratie gegeven waar je aan mee kon doen. Cristy vertelde dat ze dat vroeger ook deed, en dat ze Zumba weer wil gaan oppakken. Ik zei gelijk, wacht niet maar doe lekker mee.

Echt echt vind je dat niet erg, zei ze en daar ging ze. Ik lag helemaal in een deuk. Vervolgens gingen we in het winkelcentrum ook nog even naar de supermarkt. Zij moest whiskey meenemen voor het guesthouse en ik wilde ook wel wat dingen zoals drinken kopen. Ik zag in de supermarkt een heel schap vol met gedroogde vis.

Het leek wel of alles wat er op de markt te koop was daar hing. Rond half negen ‘s avonds reden we verder en meteen werd ze gebeld vanuit de centrale. “Waar ben je, we zien dat je nog in Cebu bent ? hoe kan dat?”. Vol trots vertelde ze dat ze had gedanst, dat we hadden gegeten, dat voor het eerst iemand een foto van haar maakte met het naambordje en dat ze heel veel lol had. De andere kant vonden het geweldig en moesten lachen. Terwijl we stad uit reden vroeg ik of misschien de muziek aan kon. Is Ed Sheeran okee?, natuurlijk riep ik en dacht die Ed volgt me toch wel heel mijn vakantie (in ieder geval beter dan als Murphy law mij zou volgen). Onderweg zongen we de songs en rond 23:00 (5 uur later dan verwacht) kwamen we bij het guesthouse Roos in Moalboal aan.

Hier ga ik 4 nachten verblijven. Ik dronk daar nog gezellig een biertje en dook mijn bed in. Het leek een klote trip te worden, maar door simpelweg de slingers op te hangen hebben we er toch een feestje van gemaakt.